İki sebeple bu fevkalade anlamlı: Bir kere bütün dört Sünni mezhepte cari olan hukuku anlatmak hem zahmetli, hem de gereksiz; çünkü ortak temellerine rağmen bu mezherperin teferruatda birbirlerinden ayrıldıkları hususlar nadirattan değil. Böylece Ansay, -Bergstrasser/Schacht'ın gerekçelerine katılmakta, Diğer taraftan, Hanefi mezhebine göre hukukun ele alınması Türkiye için özellikle önemli; çünkü bu, Osmanlı İmparatorluğu'nda mahkemeler ve müftüler tarafından res'en uygulanmakta olan hukuktu.
Hanefi mezhebinin hukuku Türk hukuk geleneğine de uymaktadır (entspricht). Şayanı dikkat olan diğer bir husus da, -bu alandaki pek çok yazardan farklı olarak- Profesör Ansay'ın sadece 19. asrın sonlarına kadar tek başına mer'i olup da kodifiye edilmemiş bulunan şeriatı anlatmayıp, haklı olarak pek çok kez Mecelle-i Ahkam-ı Adliyye (1869-1876)'nin maddelerine atıflarda bulunması ve bu maddeleri (genellikle Ali Haydar'ın muazzam Dürrer-ul-hukkam Şerhi'nden yararlanarak) tefsir etmesidir.
Kitap ayrıca, bugün artık çok güçlükle öğrenilebilen ve oldukça karmaşık olan Osmanlı İmparatorluğu'nda Türkiye Cumhuriyeti'ne geçiş devresindeki hukuku genellikle (kaynaklara yapılan atıflarla) çok titiz bir araştırma sonucu izah etmekte. Bu sahanın, kendisinin yakın dostu olan Alman meslektaşı Profesör Jaschke'nin başlıca ihtisas konusunu teşkil ettiğini de işaret edeyim.
Bu eseri ile Profesör Ansay, -İstanbul Üniversitesi profesörlerinden merhum Ebulula Mardin ve gene aramızdan ayrılmış olan eski İstanbul Müftüsü Ömer Nasuhi Bilmen ile birlikte İslam hukukunun 20. asırdaki büyük Osmanlı -Türk geleneği hukukçuları arasında yer alıyor.
İki sebeple bu fevkalade anlamlı: Bir kere bütün dört Sünni mezhepte cari olan hukuku anlatmak hem zahmetli, hem de gereksiz; çünkü ortak temellerine rağmen bu mezherperin teferruatda birbirlerinden ayrıldıkları hususlar nadirattan değil. Böylece Ansay, -Bergstrasser/Schacht'ın gerekçelerine katılmakta, Diğer taraftan, Hanefi mezhebine göre hukukun ele alınması Türkiye için özellikle önemli; çünkü bu, Osmanlı İmparatorluğu'nda mahkemeler ve müftüler tarafından res'en uygulanmakta olan hukuktu.
Hanefi mezhebinin hukuku Türk hukuk geleneğine de uymaktadır (entspricht). Şayanı dikkat olan diğer bir husus da, -bu alandaki pek çok yazardan farklı olarak- Profesör Ansay'ın sadece 19. asrın sonlarına kadar tek başına mer'i olup da kodifiye edilmemiş bulunan şeriatı anlatmayıp, haklı olarak pek çok kez Mecelle-i Ahkam-ı Adliyye (1869-1876)'nin maddelerine atıflarda bulunması ve bu maddeleri (genellikle Ali Haydar'ın muazzam Dürrer-ul-hukkam Şerhi'nden yararlanarak) tefsir etmesidir.
Kitap ayrıca, bugün artık çok güçlükle öğrenilebilen ve oldukça karmaşık olan Osmanlı İmparatorluğu'nda Türkiye Cumhuriyeti'ne geçiş devresindeki hukuku genellikle (kaynaklara yapılan atıflarla) çok titiz bir araştırma sonucu izah etmekte. Bu sahanın, kendisinin yakın dostu olan Alman meslektaşı Profesör Jaschke'nin başlıca ihtisas konusunu teşkil ettiğini de işaret edeyim.
Bu eseri ile Profesör Ansay, -İstanbul Üniversitesi profesörlerinden merhum Ebulula Mardin ve gene aramızdan ayrılmış olan eski İstanbul Müftüsü Ömer Nasuhi Bilmen ile birlikte İslam hukukunun 20. asırdaki büyük Osmanlı -Türk geleneği hukukçuları arasında yer alıyor.
