^{#smrgKİTABEVİ} Soykırım -

Gözlerinde lağım farelerinden hiçbir farkımız yoktu. Besbelli vagonlar dolusu tepeleme lağım faresinden kurşunsuz barutsuz kurtulmak istiyorlardı. Acaba aralarında bu insanlık dışı uygulamaya karşı çıkan, üzülen, içi sızlayan, utanan var mıydı? Onca insanlıktan çıkmışların arasında insan kalan, kalabilen, birileri bulunur muydu? Bulunurdu elbet, mutlaka bulunmalıydı… Var olduğuna inanmak istiyordum.

Vagondakiler dışarıdan hiçbir reaksiyon alamayınca kapıyı yumruklayıp sarsmaktan vazgeçtiler. Yavaş yavaş umutsuz yakarışlara dönüştü isyanları. Ki bu defalarca denenmişti ve her defasında kendi seslerinde boğulmuşlardı.

Sabah oluyordu. Vagonlardan çaresizliğin ağıtı gibi yükselen iniltiler hepten dinmişti. “Uyuyor olmalılar. Yine dehşetli gerçeğe uyanacaklar birazdan. Belki de aralarından hiç uyanmayanlar olacak. Yaşlı ve hastalar bu işkenceye ne kadar daha dayanabilirler ki?” diye düşündüm. Başımı kaldırıp kovuğa baktım. Arkasında hapsettiği dehşetli gerçeğiyle iblisin karanlık gözü gibi duvarda duruyordu. Kendimi Tanrı'yla konuşurken buldum. “Tanrı'm sen de görüyor musun benim gördüğümü? Duvarın arkası onlarca insanı yutan gayya kuyusu. Şu tren yüzlerce kurbanın tepeleme doldurulduğu cehennem ağzı. İnanabiliyor musun Tanrı'm? Oysa cehennemi kötüler için yarattığın söylenmişti biz kullarına. Şimdi söyler misin bu yeryüzü cehenneminde günahsız çocukların işi ne?”

Tanrı susuyordu. Tanrı zaten dinlemeyi seviyordu. Ben konuştum o dinledi.