^{#smrgKİTABEVİ} Sinemada ve Edebiyatta Şiirin Yüzü -

Bu yüz, en güzel karşılığını kimi zaman bir filmde, kimi zaman bir yönetmenin ya da bir yazarın yaşamında, dünya görüşünde, insan ve sanat anlayışında buluyor.
Yılmaz Güney'in trajedisinde, gülüşünde;
Çirkin Kral'ın kendisiyle savaşında;
John Berger'ın "saudade"sinde, sıla özleminde;
isyancı baharın kuş ağacındaki serçede (Ülkü Tamer) ve İshak'ta (Onat Kutlar);
Federico Garcia Lorca'nın karaşın çingenesinde;
Luis Bunuel'in uluyan Endülüs köpeğinde;
Ahlat Ağacı'nın aynasındaki "ah!"ların suretinde;
sinemayı yeniden icat eden Ekim Devrimi'nde;
hayal gücünün yünleriyle gerçeğin seyrek dokunmuş kumaşında yeni desenler dokuyan İngmar Bergman'da;
her filminde iki başlangıç, bir son olan Asghar Farhadi'nin çok katmanlı ama tıpkı hayatın kendisi gibi yalın film dilinde;
Behçet Necatigil'in yalnızlık sularında;
Cesare Pavese'nin intihar ettiği otel odasında, Aziz Nesin'in Zarfsız Kuşlar'ında;
Bilge Karasu'nun Göçmüş Kediler Bahçesi'ndeki karanlık dehlizlerde;
Oğuz Atay'ın "Ben buradayım sevgili okuyucum, sen neredesin acaba?" sorusunda;
Ahmet Cemal'in bize bıraktığı mirasta ve vasiyette, bizi bekleyen ve görülmesi istenen yüz, şiirin yüzü...