^#smrgSAHAF Kızılcık Dalları -

Geleli bir aya yakın bir zaman olduğu halde daha doğru dürüst bir yemek yemesini, çağrıldığı zaman şöyle insan gibi “efendim” demesini öğretememişlerdi. Merdivenleri inerken öyle gümbür gümbür bir topuk atışı, o sıtma görmemiş sesi ile bağıra bağıra lakırdı söyleyişi ve gülüşü vardı ki köşkün asıl sahibi o sanırdınız. Velinimetlerinin çocuklarını “Selim, Fahir, Fahriye, Nimet” diye adları ile çağırıyordu. Gerçi ona da “Evin çocuğu” demişlerdi ama saygısızlığın, izansızlığın bu derecesi olur mu? (Kitaptan)