^#smrgSAHAF Elif'in Öyküsü -

'Elifin Öyküsü'nü okuduğumda adeta çarpıldım. Böylesine ilginç, el atılmamış, bir bakıma tehlikelerle dolu bir konuyu bu kadar açık, çarpıcı ve yürekli bir şekilde anlatan başka bir Türk yazan, başka bir Türk romanı okuduğumu anımsamıyorum. -Vivet Kanetti

Elifin Öyküsü, kökünden sökülmüş, ama başka hiçbir yere dikilmemiş bir filizin, bir yalnızlığın, köyden kente, ama bir gecekondu yaşamına değil, büyük bir kentin küçüklü, büyüklü burjuva yaşamının inişli çıkışlı, çıkmazlarla dolu, hiç alışmadığı, kendisine bütünüyle yabancı ortamına bırakılıvermiş olan bir kızın romanı.

Elifin Öyküsü, onun, köyle kent arasında gidip gelen, kapatılamaz kültür farklılıklanyla çatıştığı, yanılsamalarla, umutsuz düşlerle, umarsız beklentilerle götürmeye çalıştığı içine kapanık yaşantısının dramatik romanı. Toplumsal yaşamı daha çok kahramanlarının ruhsal çözümlemelerine koşut olarak irdelemeleriyle tanıdığımız usta yazanmız bu kez, bir yandan Elifin köydeki yaşamını belgesel nitelikteki ayrıntılarla incelerken, kent burjuvazisini, onlarla bir arada yaşamaya zorlanmış olan bir köylü kızının bire bir gözlemlerine dayanarak inceliyor. Erhan Bener'in her zamanki akıcı ve sürükleyici anlatımıyla, bu roman, gerçek toplumsal ilişkileri gözlerden saklayan, ensesti andıran aile içi cinsel taciz ve cinsel beklentiler ve ikiyüzlü kandırmacalarla örtülmüş sömürü boyutuyla çağdışı bir kölelik olan evlatlık sisteminin acımasız bir eleştirisi. (Arka kapaktan)